For å markere avslutningen av quarteret og første del av opphaldet fann me ut at fallskjermhopping var den perfekte aktivitet. Søndag morgen satte eg, Torgeir og to svenske jenter som har studert quarteret i Santa Barbara, men nå besøkte San Diego oss i bilen og køyrde innover i ørkenen eit lite stykke. Framme hjå San Diego SkyDive måtte me først signere/skrive initialer på minst 100 punkt i ei blekke på ca 20 sider der me sa frå oss alle muligheiter til å saksøke nokon om det komande hoppet ikkje skulle gå heilt etter planen.
Minnetavle over nokre av dei det ikkje gjekk heilt som planlagt med.
Neida. Dette er ei minnetavle frå Mount Soledad som me besøkte seinare på dagen. Eg trøysta meg med at han eg skulle hoppe ilag med sikkert var interessert i å sjå fleire dagar og kom til å gjere sitt beste for å få oss trygt ned.
Det er ikkje fritt for at det kribla litt, men det var mest gode sommerfuglar og gode minner frå et par år tilbake som vart vekka til live når hoppselen vart stramma til mellom beina. Eg har hatt lyst til å freiste fritt fall hopping lenge, då dette var noko eg ikkje fekk prøvd tidlegare.
Her får Torgeir stramma til selen sin, mens Caroline finsliper flygeteknikken og Lisen fylgjer med.
To nøgde karer, ferdig oppdressa og klare for tandemhopp.
Her ser vi Caro på vei til flyet. Flyet var ganske stort og hadde plass til rundt 12-15 hopparar. Eg var først inn og skulle dermed først ut. Litt urovekkande var post-it lappen som sa "Må fikses!" og var plassert over en defekt drivstoffmåler, men gutta som skulle ta oss opp virka rutinerte og proffe nok og vi hadde jo trass alt fallskjem på ryggen. Etter takeoff steig vi opp til 13 000 fot, før døra vart opna og dei første byrja å ramle ut av flyet ein etter ein. Halveis på veien hadde eg blitt knipsa på Sean, som var han eg lita på skulle styre vår skjerm trygt ned. Å stå på kanten att og sjå kor uvirkeleg langt det var ned var et kick. Den aller beste delen av hoppet var dei første 5-10 sekunda etter utspranget. Var heilt rått å stupe nedover i eit par saltoar, veksle mellom å sjå fly, himmel og bakke, før Sean fekk stabilisert oss i flygestilling og det berre gjekk fortare og fortare. I 50-60 sekund datt vi mot bakken som ein stein i fritt fall. Awesome!!!
Så opna Sean skjermen og vi dalte dei siste godt og vel par tusen fota ned til bakken.
Her ser du ein tandemhoppar som gjeng inn for landing. Det var heilt utruleg artig å hoppe att, hadde gløymt følelsen du har i flyet rett før du skal hoppe og kor vanvittig det er å kaste seg ut av flyet. Noko alle burde oppleve!
Her ser du ein glad og veldig nøgd Sondre etter ein rå opplevelse og ha landa trygt på bakken etter eit fall på 13000 fot.
Etter hoppinga køyrde vi tilbake til San Diego og tok turen innom Mount Soledad, som har vore målet for nokre av mine og Torgeir sine joggeturar denne hausten. Fantastisk utsikt frå toppen!
Bileta viser utsikta sørover. Vi ser Mission Bay, som vi bor rett ved og kan skimte San Diego skyline i horisonten.
.jpg)
